الهي آتش عشقم به جان زن شرر زان شعلهام بر استخوان زن

چو شمعم برفروز از آتش عشق بر آن آتش دلم فوارهسان زن

هزاران غم به دل اندوته ديرم به سينه آتشي افروته ديرم

به يك آه سحرگاه از دل تنگ هزاران مدعي را سوته ديرم

تصنيف

جان و جهان

دوش ز هجر تو جفا ديدهام اي كه تو سلطان وفا بودهاي

آه كه من دوش چه سان بودهام آه كه تو دوش كه را بودهاي

رشك برم كاش قبا بودمي چونكه در آغوش قبا بودهاي

زهره ندارم كه بگويم تو را بي من بيچاره كجا بودهاي

يار سبک روح

آينة رنگ تو عكس كسي است تو ز همه رنگ جدا بودهاي

رنگ رخ خوب تو آخر گواست در حرم لطف خدا بودهاي

رنگ تو داري، كه ز رنگ جهان پاكي و همرنگ بقا بودهاي

غم زمانه خورم يا فراق يار كشم به طاقتي كه ندارم كدام بار كشم

نه قوتي كه توانم كناره جستن از او نه قدرتي كه به شوخيش در كنار كشم

نه دست صبر كه در آستين عقل برم نه پاي عقل كه در دامن قرار كشم

ز دوستان به جفا سيرگشت مردي نيست جفاي دوست زنم گرنه مردوار كشم

چو ميتوان به صبوري كشيد جور عدو چرا صبور نباشم كه جور يار كشم

شرابخوردة ساقي ز جام صافي وصل ضرورت است كه درد سر خمار كشم

گلي چو روي تو گر در چمن به دست آيد كمينه ديده سعديش پيش خار كشم

ما گدايان خيل سلطانيم شهربند هواي جانانيم

بنده را نام خويشتن نبود هرچه ما را لقب دهند آنيم

گر برانند و گر ببخشايند ره به جاي دگر نميدانيم

چون دلارام ميزند شمشير سر ببازيم و رخ نگردانيم

دوستان در هواي صحبت يار زر فشانند و ما سر افشانيم

مر خداوند عقل و دانش را عيب ما گو مكن كه نادانيم

هر گلي نو كه در جهان آيد ما به عشقش هزاردستانيم

تنگچشمان نظر به ميوه كنند ما تماشاكنان بستانيم

تو به سيماي شخص مينگري ما در آثار صنع حيرانيم

هرچه گفتيم جز حكايت دوست در همه عمر از آن پشيمانيم

سعديا بي وجود صحبت يار همه عالم به هيچ نستانيم

ترك جان عزيز بتوان گفت ترك يار عزيز نتوانيم

بگذار تا مقابل روي تو بگذريم دزديده در شمايل خوب تو بنگريم

شوق است در جدايي و جور است در نظر هم جور به كه طاقت شوقت نياوريم

گفتي ز خاك بيشترند اهل عشق من از خاك بيشتر نه كه از خاك كمتريم

ما را سري است با تو كه گر خلق روزگار دشمن شوند و سر برود هم بر آن سريم

روي ار به روي ما نكني حكم از آن توست بازآ كه روي در قدمانت بگستريم

ما با توايم و با تو نهايم اينت بلعجب

در همه دير مغان نيست چو من شيدايي خرقه جايي گرو باده و دفتر جايي
دل كه آيينة صافي است غباري دارد از خدا ميطلبم صحبت روشن رايي

شرح اين قصه مگر شمع برآرد به زبان ور نه پروانه ندارد به سخن پروايي
كشتي باده بياور كه مرا بي رخ دوست گشته هر گوشه چشم از غم دل دريايي

زين دايره مينا خونين جگرم ميده تا حل كنم اين مشكل در ساغر مينايي

دلا از دست تنهايي به جونم ز آه و نالة خود در فغونم
شوان تار از درد جدايي كره فرياد مغز استخونم

عزيزون از غم و درد جدايي به چشمونم نمونده روشنايي
گرفتارم به دام غربت و درد نه يار و همدمي نه آشنايي

فلك كي بشنوه آه و فغونم به هر گردش زنه آتش به جونم
يك عمري بگذرونم با غم و درد به كام دل نگرده آسمونم

نميدونم دلم ديوونة كيست اسير نرگس مستونة كيست
نميدونم دل سرگشتة مو كجا ميگردد و در خونة كيست

نصيب كس نوي درد دل مو كه بسياره غم بيحاصل مو
كسي بو از غم و دردم خبردار كه داره مشكلي چون مشكل مو

دلي ديرم كه بهبودش نميبو نصيحت ميكرم سودش نميبو
به بادش مينهم، نش ميبره باد بر آتش مينهم دودش نميبو

بود درد مو و درمونم از دوست بود وصل مو و هجرونم از دوست
اگه قصابم از تن واكره پوست جدا هرگز نگرده جونم از دوست

مو آن آزردة بيخانمونم مو آن محنتنصيب سختجونم
مو آن سرگشتهخارم در بيابون كه هر بادي وزه پيشش دوونم

به صحرا بنگرم صحرا ته وينم به دريا بنگرم دريا ته وينم
به هر جا بنگرم كوه و در و دشت نشان از قامت رعنا ته وينم

مو كه افسرده حالم چون ننالم شكسته پر و بالم چون ننالم
همه گويند فلاني ناله كم كن ته آيي در خيالم چون ننالم

به آهي گنبد خضرا بسوجم فلك را جمله سر تا پا بسوجم
بسوجم ار نه كارم را بساجي چه فرمايي بساجي يا بسوجم

غم عشقت بيابون پرورم كرد هواي بخت بي بال و پرم كرد
به مو گفتي صبوري كن صبوري صبوري طرفه خاكي بر سرم كرد

راهي بزن كه آهي بر ساز آن توان زد شعري بخوان كه با آن رطل گران توان زد
شد رهزن سلامت زلف تو وين عجب نيست گر راهزن تو باشي صد كاروان توان زد

بر آستان جانان گر سر توان نهادن گلبانگ سربلندي بر آسمان توان زد
درويش را نباشد برگ سراي سلطان ماييم و كهنه دلقي كآتش در آن توان زد

قد خميدة ما سهلت نمايد اما بر چشم دشمنان تير از اين كمان توان زد

سينه مالامال درد است اي دريغا مرهمي* دل ز تنهايي به جان آمد خدا را همدمي
چشم آسايش كه دارد از سپهر تيزرو* ساقيا جامي به من ده تا بياسايم دمي

زيركي را گفتم اين احوال بين خنديد و گفت* صعب روزي بوالعجب كاري پريشان عالمي

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع جو گل *شاه تركان فارغ است از حال ما كو رستمي

آدمي در عالم خاكي نميآيد به دست* عالمي ديگر ببايد ساخت وز نو آدمي
اهل كام و ناز را در كوي رندي راه نيست* رهروي بايد جهانسوزي نه خامي بيغمي

در طريق عشقبازي امن و آسايش بلا است* ريش باد آن دل كه با درد تو خواهد مرهمي

خيز تا خاطر به آن ترك سمرقندي دهيم *كز نسيمش بوي جوي موليان آيد همي

گرية حافظ چه سنجد پيش استغناي عشق* كاندر اين طوفان نمايد هفت دريا شبنمي

سري ديرم كه سامانش نميبو غمي ديرم كه پايانش نميبو

اگر باور نداري سوي من آي ببين دردي كه درمانش نميبو

خوش آن ساعت كه يار از در در آيو شو هجرون و روز غم سر آيو

ز دل بيرون كنم جون را به صد شوق همين واجم كه جايش دلبر آيو

كي شعر تر انگيزد خاطر كه حزين باشد يك نكته از اين معني گفتيم و همين باشد

از لعل تو گر يابم انگشتري زنهار صد ملك سليمانم در زير نگين باشد

غمناك نبايد بود از طعن حسود اي دل شايد كه چو وابيني خير تو در اين باشد

هر كاو نكند فهمي زين كلك خيالانگيز نقشش به حرام ار خود صورتگر چين باشد

جام مي و خون دل هريك به كسي دادند در دايره قسمت اوضاع چنين باشد

در كار گلاب و گل حكم ازلي اين بود كاين شاهد بازاري وآن پردهنشين باشد

آن نيست كه حافظ را رندي بشد از خاطر كاين سابقة پيشين تا روز پسين باشد

دلم رميده شد و غافلم من درويش كه آن شكاري سرگشته را چه آمد پيش

چو بيد بر سر ايمان خويش ميلرزم كه دل به دست كمان ابروي است كافركيش

خيال، حوصلة بحر ميپزد هيهات چهها است در سر اين قطرة محالانديش

بنازم آن مژة شوخ عافيتكش را كه موج ميزندش آب نوش بر سر نيش

ز آستين طبيبان هزار خون بچكد گرم به تجربه دستي نهند بر دل ريش

به كوي ميكده گريان و سرفكنده روم چرا كه شرم همي آيدم ز حاصل خويش

نه عمر خضر بماند نه ملك اسكندر نزاع بر سر دنياي دون مكن درويش

بدان كمر نرسد دست هر گدا حافظ خزانهاي به كف آور زگنج قارون بيش